1- کودک بايد در حد فهم وتوان عقلي اش، هم درک کند و هم بپذيرد که چرا تشويق يا تنبيه مي شود.
2- تشويق و تنيبه ، مناسب با عمل و رفتار انجام شده از جانب کودک و مربي باشد .

3- ريشه و علت خطا براي هر دو ، هم مربي و هم کودک به طور کامل مشخص و روشن شده باشد .
4- تنبيه بدني ، خشن ترين و نامطلوب ترين روش تغيير رفتار است .

5- تنبيه ، رفتار نا مطلوب را در فرد از بين نمي برد بلکه به شکل موقتي آن را خاموش مي کند .
6- تنبيه بدني ، ممکن است باعث شرکت نکردن کودک ، و به کنارگيري او از فعاليت ها بيانجامد .

7- خشونت تمايل به خشونت را کاهش نمي دهد ، بلکه خشونت موجب خشونت است .
8- تنبيه شديد يا مقيد کننده ، مي تواند بي اندازه ناکام کننده باشد و ناکامي ، خود يکي از علل اصلي پرخاشگري است .

9- والديني که تنبيه شديد اعمال مي کنند ، فرزنداني پرخاشگر به بار مي آورند .
10- تنبيه ، گرانترين و در عين حال کم اثر ترين وسيله يادگيري و اصلاح رفتار است .

11- فرد تنبيه شده ، ممکن است براي احتراز از تنبيه ، از يک رفتار ، اجتناب ، اما رفتارهاي ديگر را جانشين آن کند .
12- تنبيه ، کودک را ترسو بار مي آورد و کتک نيز ، شخصيت کودک را در هم شکسته و تعادل رواني او را بر هم مي زند .

13- شخص تنبيه شونده ، ممکن است سر انجام به تنبيه کننده حمله ور شود و در مقابل او بايستد.
14- تنبيه موقعيت فردي و اجتماعي فرد را متزلزل مي کند .

15- تنبيهاي بدني ، ممکن است به ايجاد عقده ، نسبت به اولياء و مربيان منجر شود و حالت طغيان و سرکشي را در کودک برانگيزاند .
16- تنبيه ، باعث واکنشهاي رواني و عاطفي ، مانند : اضطراب – ترس افراطي – دلشوره دائمي و ... شود.

17- تنبيه ، باعث مي شود تنبيه شونده از کليه چيزهايي که در ارتباط با تنبيه است ، متنفر شود.
18- کساني که شاهد تنبيه شدن افراد ، توسط ديگران بوده اند ، در مواقع و مکانهاي ديگر ، خود به تنبيه ديگران اقدام کرده اند .

19- تنبيه ، در کاهش رفتار نامطلوب به طور موقت مؤثر است اما موجب نابودي رفتار نامطلوب نمي شود و چه بسا به افزايش رفتار نا مطلوب کمک کند .
20- نبايد در تنبيه زياده روي نمود ، چون در اثر تکرار و زياده روي ، اثر خود را از دست مي دهد و فرد با تنبيه سازگار مي شود .

21- معلم ، نبايد به هيچ وجه امر تنبيه را به دانش آموزان ديگر محول کند، که اين امر ، در روان کودک و همچنين در روابط فيمابين دانش آموزان اثر ناروا و زيانبخش بر جاي مي گذارد.
22- تبينه بايد بيدرنگ و متناسب با جرم ، سن و توان افراد باشد .

23- تحقيقات روانشناسي نشان مي دهد که ، %90 شيطنتهاي بچه ها مرضي نيستند .
24- بسياري از تنبيه ها ، به دليل عدم درک روان و ذهن کودک در حال رشد است .

25- از تنبيه بدني ، سرزنش و خجالت دادن کودک ، جداً و قوياً خود داري کنيد .
26- از لجبازي کردن ، سربه سر گذاشتن ، مشاجره با کودک ، خود داري کنيد .

27- تنبيه باعث خشم کودک مي شود و اين احساس را در وي به وجود مي آورد که هيچکس او را درک نمي کند .
28- تنبيه محصول هيجان و عواطف است تا منطق و دليل .

29- تنبيه بدني ، گاهي ماهيت ( ديگر آزاري دارد ) يعني معلم يا والدين با تنبيه کودک از لحاظ عاطفي ارضا مي شوند .
30- گروهي از کودکان ، مبتلا به نوعي طغيان مي شوند.

31- والديني که طغيان را با طغيان جبران مي کنند ، الگويي از طغيان براي کودک فراهم مي کنند.
32- تنبيه کردن ، يعني آسيب رساندن و تنبيه ، مبارزه با معلول است نه علت .

33- تند ترين و غالباً بي حساب ترين، کم اثرترين و خشن ترين واکنش در برابر رفتار نا مطلوب ديگران ، تنبيه بدني است .
34- تنبيه بدني ، شخصيت فرد را مضمحل مي کند .

35- تنبيه ، اغلب ، متابعت به بار نمي آورد .
36- هر خطا و اشتباه کودک قابل تنبيه نيست .

37- در مقام تنبيه ، به رخ کشيدن خوبيهاي همسالان موجب تحريک حسادت کودک مي شود .
38- سعي کنيد به جاي تهديد و تنبيه ، انتقال و بد بيني ، نقاط مثبت افراد را مد نظر قرار دهيد .

39- معروف ترين قانوني که اسلام ، معلمان و مربيان را بدان دعوت کرده است قانون تشويق است.
40- تنبيه امکان دارد رفتار نامطلوب راتقويت نمايد

iranerooz.com